Zwangerschapsupdate: indalingsweeën, laatste keer in bad en extra check

– door Ilona –

Lieve lezers,

We houden het allemaal zo spannend hier. Inmiddels heb ik de 30 weken aangetikt! Wat voelt dat als een mijlpaal. De afgelopen weken zijn er helaas niet heel beter op geworden. Vorige week leek ik ’s nachts last te hebben van indalingsweeën, en de volgende ochtend had ik ook echt het idee dat ze vast in m’n bekken zat. Het waggelen kon beginnen!

Toen we zondags op verjaardagsvisite geweest waren, had ik er weer last van. Ik kon niet meer rechtop zitten! Gelukkig hadden ze een heerlijke stoel waar je in weg kon zakken. Dat deed m’n bekken goed. Onderweg ’s avonds terug naar huis kwamen de harde buiken terug helaas en werden ze regelmatig. Zo om de 3 minuten. Ze kwamen op, piekten en namen weer af. Eenmaal thuis hebben we de verloskundige toen maar gebeld, want indalingsweeën hoorde toch niet regelmatig te zijn?

We werden gerustgesteld, het kon van de indaling zijn maar ik kon ook teveel gedaan hebben. Even aankijken en vooral goed in de gaten houden hoe het verloop was. Ik volgde netjes de adviezen op en ben in een warm bad gaan zitten, om nog wat te ontspannen. Eenmaal terug in bed kwam het helaas weer terug, zo regelmatig als ze eerst waren.

Toen zijn we op advies van de verloskundige ze gaan timen voor een uurtje en heb ik daarna weer gebeld. Ze is toen rond middernacht nog langs geweest voor alle controles. Mijn bloeddruk was netjes, zelfs weer aan de normale kant. En inwendig was er ook nog niets gaande gelukkig!
Waar ze wel om kon lachen, was dat de baby is ingedaald met haar handje op haar hoofd. En elke keer als ze bewoog, dan schoot mijn buik in stress en produceerde een giga harde buik. Achteraf dus allemaal stress om niets gelukkig!

Inmiddels ben ik ook aan het bijkomen van een vitamine B12 tekort. Dit kan ik zelf injecteren de komende 5 weken en heb net de 3e spuit erop zitten. Het gaat me goed af, maar merk nog weinig verschil. Wel ben ik iets makkelijker uit bed te krijgen ’s ochtends en ’s middags, dus z’n werk zal het absoluut doen! Het injecteren zelf is nogal een klusje. Het is vooral een knop omzetten om jezelf moedwillig pijn te doen, want het is toch een flinke naald. Met een beetje muziek op ter ontspanning, ben ik een paar minuten al met al bezig en lukt het in elk geval zelf. Dat scheelt weer 2 ritjes naar de huisarts elke week!

Afgelopen dinsdagavond ben ik even onwel geworden. Ik had in bad gezeten, had al besloten dat het de laatste keer was gezien de indaling van Charlotte en de pijn aan m’n bekken die dat oplevert. Maar toen ik eruit kwam werd ik ineens trillerig en warm, werd het zwart voor m’n ogen en uiteindelijk heb ik overgegeven. De volgende ochtend belde ik netjes de verloskundige op om haar op de hoogte te stellen. Niet verwachtend dat ik langs zou moeten komen eigenlijk.

Maar dat wilde ze wel graag, dus ’s middags met onze dreumes op pad gegaan. Bloeddruk laten meten en deze was te hoog. De bovendruk ging nog, die was redelijk stabiel sinds de laatste weken maar de onderdruk was nu echt te hoog. Dus ik werd weer ingestuurd (je zou bijna denken dat ik een abonnement heb). 3 uur later werd er weinig geconcludeerd, ja m’n bloeddruk was aan de hoge kant maar niet meer zo hoog als bij de verloskundige. Mijn bloed en urine was gecontroleerd en werd goed bevonden allemaal. Ik kreeg een noodnummer mee van het ziekenhuis, in geval van verergering moest ik hun bellen ipv mijn eigen verloskundige. Ook kreeg ik weer nieuwe afspraken mee om vandaag (vrijdag) weer aan de ctg te komen en mijn bloeddruk in de gaten te houden.

Ik leef zo naar 32 weken toe. Ik kan het jullie gewoon niet uitleggen. Dat is het streven dat ik in elk geval in “mijn” ziekenhuis kan bevallen ipv het Erasmus in Rotterdam. Ik voel die opname zo zwaar boven mijn hoofd hangen, dat de vluchttas sinds deze week in mijn auto ligt. Gelukkig is mijn man sinds koningsdag thuis en heeft hij volgende week een weekje vakantie opgenomen. Onze dreumes is met koningsdag richting mijn schoonouders vertrokken voor een logeerpartijtje t/m zondag. Dus de rust zal hopelijk weer gaan wederkeren hier in huis.

Duimen jullie met mij mee naar 8 mei?
Dan ben ik 32 weken en heb ik ook weer een groeiecho gepland staan.

Hopelijk hebben jullie dan weer wat positiefs te lezen!