Vandaag geen blog van mij of Ilona maar van Naomi. Zij is moeder van twee dochters. Helaas is er maar 1 dochter aanwezig in het gezin en is hun andere dochter een sterretje geworden. Zij voelde haar dochtertje niet meer bewegen en besloot de verloskundige te bellen. Meestal slaapt je kindje gewoon, maar checken voor de zekerheid kan geen kwaad. De nachtmerrie die toen begon voor Naomi en haar man is niet voor te stellen. Lees je mee met haar verhaal?
Voorstellen
Ik zal me even voorstellen ik ben Naomi Dellaert 32 jaar en ben al weer bijna 4,5 jaar samen met Robbert waarvan dik twee jaar getrouwd te zijn. Samen hebben we twee dochters Guusje en Saar , zo op het eerste gezicht zou je denken een heel normaal doorsnee gezin al is het, dat we maar één dochter hebben die bij ons is en de andere niet. Mijn verhaal wil ik graag met jullie delen zodat ik kan laten zien hoe belangrijk het is om naar je moedergevoel te luisteren.
Volgens mijn moedergevoel klopt er iets niet
Het was een dinsdag avond toen ik opeens dacht ik ‘wat heb ik de baby toch weinig gevoeld sinds vanmiddag’, maar omdat dat wel eens meer gebeurde toen ik zwanger was van Guusje besteedde ik er eigenlijk niet veel tijd aan. Maar na een nacht veel twijfels ben ik woensdag 15 november s’morgens naar het ziekenhuis gegaan. Ik had geen gevoel van leven meer in mijn buik. Liever ga ik 10 keer te veel langs, dan 1 keer te weinig dacht ik nog.
Niets op de CTG
Nadat de verloskundige via een CTG niets kon vinden wist ik het zeker. Er was iets heel goed mis. Al snel werd er een echo gemaakt en bleek ons kleine meisje te zijn overleden. Er was geen kloppend hartje meer te zien. Daarna ging alles zo snel. Je krijg veel informatie over wat er gaat gebeuren. Ik weer er nog maar de helft van. Dan komt het moment dat ik weer naar huis moet. Nog met een dikke buik. Samen met mijn man moesten we nadenken wanneer we ons dochtertje geboren wilden laten worden.
Ze moet eruit
Al gelijk wist ik zeker dat mijn dikke buik weg moest. Hoe blij ik 24 uur eerder nog was geweest met ons wondertje, was die buik nu een teken van iets wat niet zou komen. De buik moest weg. De volgende dag zijn we terug gegaan naar het ziekenhuis voor de bevalling. Gelukkig had de arts geregeld dat ik de volgende dag kon bevallen via een keizersnede. Ik ben haar nog steeds dankbaar dat ze dat allemaal zo snel heeft geregeld.
Bevallen maar zonder baby naar huis
Vrijdag 17 november was de dag. Samen met mijn man ben ik naar het ziekenhuis gegaan om te bevallen van onze dochter. Wetend dat we zonder baby naar huis zouden gaan. Na een gesprek kwamen we er achter dat we helemaal niet hadden besproken wat er met ons meisje ging gebeuren na de bevalling. We besloten dat we haar wilden cremeren. Een uur voor de keizersnee heb ik dit nog geregeld in het ziekenhuis. Daarna kon ons dochtertje via een keizersnede ter wereld komen.
Saar werd op 17 november 2017 om 11:50 uur ‘stil’ geboren.
Mijn wereld staat stil
Toen stond mijn wereld echt even stil. Nadat ze ingepakt was kreeg ik haar bij me. Daar lag ik dan als moeder. Een kindje, helemaal compleet en gaaf. Alles zat erop en eraan. Een klein kopietje van haar grote zus. En toch moest ik haar weer los laten. De tranen bleven komen. Nu is het echt. Mijn dochter, mijn kleine meisje ben ik echt kwijt. Na de keizersnee ben ik samen met Saar en mijn man terug naar de kamer gebracht. We mochten de hele dag bij Saar zijn. Alles van haar in ons opnemen en afscheid nemen.
Onderzoek naar de oorzaak
We hebben samen besloten alle onderzoeken te laten doen die gedaan kunnen worden. Er wordt alleen geen autopsie gedaan. Dat ging zo tegen ons gevoel in dat we besloten dat we dat niet wilden. Er bestaat een kans dat er geen oorzaak wordt gevonden voor haar overlijden. We hopen natuurlijk van wel, maar we houden ook rekening met geen antwoorden. Het verdriet is groot en kan je pas voorstellen als je zelf een kind verliest. Ik wil graag alle moeders meegeven op hun moedergevoel te vertrouwen. Bel je verloskundige of arts als je denk dat het nodig is. Bel elke keer, bel meerdere keren per dag. Maar bel! Liever te veel gebeld dan te weinig.
Bedankt voor je verhaal Naomi. Wat heftig om mee te maken. De nachtmerrie van elke ouder. Fijn dat je andere mensen wilt bereiken en hen wil aanmoedigen om toch te bellen. Ik weet nog van mijn zwangerschappen dat ik me soms bezwaard voelde om te bellen. Maar dat is niet zo. Ook je arts of verloskundige heeft liever dat je belt. Heel veel sterkte met dit verlies Naomi. Ook voor je man, dochter en andere familie en naasten.
Wil jij ook je verhaal delen om andere moeders te helpen? Je mag me altijd mailen.
Uitgelichte afbeelding van Shutterstock.
Ander foto’s zijn eigendom van Naomi. Zij schrijft ook op haar eigen blog over haar ervaringen.
Jeetje mina.. wat een heftig verhaal.. het lijkt me echt vreselijk om dit mee te maken..