De nachtmerrie van elke ouder, en waarschijnlijk ook van elk kind. Je bent hem of haar kwijt. Hoe drukker en grotere de plaats waar je je kind kwijt raakt, hoe vervelender het wordt. Zelf was ik altijd in de veronderstelling dat het wel los zou lopen en er altijd wel iemand zou zijn die mijn kind zou helpen. In de winkel zouden genoeg medewerkers rondlopen en op straat kom je ook met regelmaat wel iemand tegen. Tot dat ik mijn kind echt kwijt was.
Feest op de kinderboerderij
Een aantal zaterdagen terug bestond de kinderboerderij zoveel jaar, ik dacht 30. Ze hadden dat gecombineerd met het lentefeest en er een leuke dag van gemaakt. In de ochtend besloot ik samen met Nola en Luca even een kijkje te nemen. Niet zo goed voorbereid kwamen we daar aan. Alles bleek geld te kosten, ook even op het springkussen. Gelukkig kwamen we iemand tegen van de kerk die ons daarmee hielp. Dus zo kon Luca ook van alle leuke dingen genieten daar. Het terrein was niet zo groot, het was redelijk druk. Niet zo druk dat je over de hoofden liep maar wel een stuk drukker dan normaal.
Op de loopfiets
Luca is helemaal in de ban van zijn loopfietsje en wilde die ochtend ook op zijn loopfiets. Nou prima, dat gaat ook nog eens een stukje sneller. Dat werd later tegen me gebruikt. Hij wilde graag nog schminken en dat moest daar ergens zijn. Hij ging nog even het hok van de varkens in en ik besloot in het grote hok nog even te kijken of daar soms de schmink zat. We liepen elkaar mis en zo gebeurde het dat ik Luca kwijt was. Nu besloot ik even rustig op de plek te blijven staan waar ik toen stond. Daar had hij mij het laatst gezien. Mocht hij terug komen en van niets weten dan stond ik daar tenminste nog.
Hij kwam niet terug
Helaas kwam Luca niet terug. Ik besloot dat vanaf mijn plek de mensen afspeuren niet meer voldoende was en begon wat heen en weer te lopen terwijl ik zoeken rond keek. Op een gegeven moment hoorde ik hem huilen en niet veel later zag ik hem naar mij zoeken op zijn loopfietsje. Tussen de mensen was hij erg verdrietig en duidelijk zijn mama kwijt. Mijn hart brak. Niet alleen vanwege het feit dat mijn lieve kleine jongetje mij kwijt was. Ook om de reactie van de omstanders.
De reactie bleef uit
Er liepen jonge mensen, oudere mensen, opa’s en oma’s, mama’s en papa’s en kinderen. En dus een huilend jongetje dat zijn mama kwijt was. Er was niemand die reageerde. Er was niemand die hem vroeg wat er was. Er was niemand die keek of hij/zij hem kon helpen. Er was niemand die bedacht dat troost het jongetje wel eens kon helpen. Elke vorm van reactie bleef uit. Bij de gasten die naar het feest kwamen en bij de mensen die werkzaam waren bij de kinderboerderij die ochtend. Ben ik dan echt de enige die dan aan een kind vraagt of hij/zij hulp nodig heeft? Ben ik de enige die dan een kind helpt met zoeken naar zijn/haar moeder (of vader)?
Mijn les aan Luca
Toen we elkaar weer hadden gevonden heb ik hem eerst heel erg geknuffeld en getroost. Daarna vroeg ik of hij zich nog pijn had gedaan of dat hij zo moest huilen omdat hij mij kwijt was. Hij had ook maar zo gevallen kunnen zijn natuurlijk. Toen dat uitgesloten was heb ik hem geleerd wat hij een volgende keer kan doen. Ik vertelde hem dat hij, als hij mij per ongeluk weer kwijt raakt aan een mevrouw kan vragen hem te helpen. Dat hij dan gewoon kan zeggen ‘mevrouw, ik ben mijn mama kwijt. Kunt u mij helpen?. En hij weet onze straatnaam en huisnummer.
Ik hoop niet dat er een volgende keer is. Mocht dat wel zo zijn hoop ik dat er dan wel iemand is die hem helpt. Zodat hij weet dat hij ook andere mensen kan vertrouwen. Dat er altijd wel iemand is die je kan helpen. Zijn jullie je kind wel eens kwijt geweest? Was er toen iemand die hielp of heb je zelf wel eens geholpen? Ik lees het graag in een reactie.
Een regelrechte nachtmerrie lijkt me. Ik ben Evie wel eens uit het oog verloren in winkel. En toen zat m’n hart al in mijn keel. Als we naar een dierentuin of pretpark gaan maak ik altijd een foto van wat ze die dag aan heeft en krijgt ze een armbandje met onze telefoonnummers. Ik heb haar uitgelegd dat ze met dat bandje dan naar iemand toe moet gaan om.ons te bellen. Ik hoop dat als het echt een keer mis is dat ze dat ook doet.
Zelf heb ik wel eens een verloren kindje bij winkelpersoneel gebracht. Viel me inderdaad op dat veel mensen een huilend kind negeren terwijl deze duidelijk in paniek was en om zijn vader riep.
Zo bandje is ook nog wel een idee. Bizar dat mensen dat gewoon negeren. Ik kan dat zelf echt niet. Maar goed, ook voor mij als ouder een leer moment.
Wat een schrik! Hier zijn we er helemaal niet zo precies in qua afspraken met C over wat hij kan doen. Misschien toch eens doen.
Ik help altijd als ik zie dat een kindje zonder begeleiding loopt en huilt. Goed van je om hem dat te leren, heb ik ook altijd gedaan. Ben m’n oudste één keer kwijt geweest in h&m. Ze vond het ineens leuk om verstoppertje te spelen, ik iets minder haha. Hart zat in m’n keel!
verstoppertje spelen is ook altijd een leuke ja. Vaak op precies zo’n moment dat het niet helemaal handig is. Gelukkig krijgen ze daar zelf dan iets minder van mee, wij als ouders zijnde iets meer.
Wonderlijk dat niemand hem vroeg wat er was. Zelf zou ik dat inderdaad ook wel doen. Want ik weet dan dat er ergens ook een bange moeder op zoek is naar haar kind.
Zelf spraken van als we ergens heen gingen van te voren altijd een plek af waar ze naar toe moesten gaan als we elkaar kwijt zouden raken.
Een plek afspreken is ook een goede. Als hij wat ouders is ga ik dat ook doen. Hij is nu bijna 4 en ik denk dat hij dat gaat vergeten. Misschien bij het bandje met telefoonnummer zetten. Bedankt voor de tip!
Ik heb mijn dochter (nu zeven jaar) geleerd inderdaad hulp te vragen aan ‘iemand van de winkel’ of ‘een andere mama’, en dat ze moet blijven waar ze is.
Ik heb het namelijk 1x meegemaakt dat ik haar samen ‘een andere mama’ de winkelstraat door liep om mij te zoeken… maar ze liep straal de verkeerde kant op! Ze dacht dat ze me aan die kant het laatst had gezien, maar dat klopte niet…
Zij moet blijven waar ze is; mama, gaat zoeken
En schrijf jouw 06-nummer op een arm (als je niet zo’n officieel armbandje hebt)
Op de plek blijven staan is ook een goede ja. Zul je idd net zien dat ze precies de andere kant uit lopen. Bedankt voor de tip!
Zo’n reactie van omstanders had ik niet verwacht vind ik niet menselijk… ik snap je verbazing ik zo van binnen dan koken van woeden. Lijkt me zo beangstigend om je kind kwijt te raken. Gelukkig is het ook een leer- moment geweest en hopelijk gebeurt het niet weer.
Wat erg! Ik heb geen kinderen, maar dit lijkt me een nachtmerrie. Als er veel kindjes zijn en ik zie een kleine zoekend rondlopen dan vraag ik wel altijd of zij/hij mama of papa kwijt is. Vind het zo zielig om ze zo te laten lopen
Ik help altijd kinderen die hun ouders kwijt zijn. En veel mensen die ik ken ook. En dat zomaar in het grote Amsterdam. 😉
Ik blijf altijd bij ze tot mama, papa of wie dan ook er weer is. En in een winkelcentrum blijf ik op een plek wachten zodat je elkaar niet steeds misloopt. Mijn hart breekt ook als ik zo’n ukkie zo verloren zie lopen.
Wat super zielig voor hem! Ook al let je nog zo goed op, zulk soort dingen kunnen altijd gebeuren. Wel goed dat je het hem gelijk hem aangeleerd om aan iemand om hulp te vragen!
Ik zou echt in paniek raken!! Wat erg dat niemand dan reageert he? Zo vreemd… Gelukkig is het goed afgelopen!
Ik leer ze altijd om naar de mevrouw van ‘waar we ook zijn’ te gaan (dus bijv. bij de AH, naar de mevrouw met een AH shirtje, bij Slagharen, naar de mevrouw met een Slagharen shirtje etc.)
Ja, het is misschien wat vreemd om te zeggen alleen naar ‘de mevrouw’ te gaan, maar daar voel me fijner bij