Help mijn dochter stopt met ademen!

Hoe oud zal ze zijn geweest? Rond de 1 jaar gok ik. Op schoot bij opa, hevig verdrietig. Op dat moment sloeg de paniek toe, want in plaats van gehuil beleeft het stil. Oorverdovend stil. Het meisje stopte met ademen. Als ouders weet je dat je je kind nog liever hoort krijsen dan dat je ziet dat het moet huilen maar er komt geen geluid meer uit. Het lijkt of daarmee ook de luchtweg wordt afgesloten. Zo voelt dat natuurlijk ook. Wat een schrik bij opa, mama, papa en de rest van de familie. Wat is hier nu weer aan de hand?

Heftig verhaal hé?

Zo in een paar zinnen opgeschreven lijkt het weinig, maar seconden duren in zulke gevallen minuten en minuten duren uren. Zo heftig als ouder zijnde. En dit verhaal kan nog over twee kinderen gaan. Of kinderen, inmiddels ben ik geen kind meer. Maar dit verhaal gaat wel over mij. Dit was ik als baby/dreumes. En dat was mijn opa, die schrok en mij wild heen en weer heeft geschud. Helaas heb ik het nog steeds af en toe. Als ik overstuur ben (Ja, deze mama raakt nog wel eens overstuur) lijken mijn luchtwegen er even mee te stoppen. Wees gerust, stikken zal ik niet volgens de huisarts. Mijn lichaam schakelt vanzelf uit als het niet meer kan. Flauw vallen dan hé, ook niet bijzonder ernstig en daar ben ik wel bekend mee.

Lees meer over heupdysplasie waar Nola ook last van had.

Wie is dan dat andere kindje?

Maar ik schreef dat het twee kinderen konden zijn. Helaas zie ik dit verschijnsel ook bij Nola voorkomen. Als zij heel veel pijn heeft en/of heel hard moet huilen wil ook zij nog wel eens stoppen met ademen. Naar om te zien als ouders. Helemaal omdat ik weet hoe het voelt. Geen pretje kan ik je vertellen. Mijn ouders hebben mij vertelt dat bij mij was vastgesteld dat het het ‘breath-holding spells syndroom’ is. Dat zou alleen bij kinderen voorkomen en zij groeien daar weer overheen. Guess they were wrong.

Gelukkig schrokken wij niet

Doordat ik van mezelf (en anderen dus van mij) het kennen, dat stoppen met ademen, schrokken we niet. Toen we voor het eerst zagen dat Nola daar ook ‘last’ van heeft dacht ik alleen maar ‘oh nee, niet jij ook!’. Want het is niet meer dan gewoon niet zo praktisch. En als kind zelf best beangstigend. Het voelt namelijk echt alsof je geen lucht meer krijgt en je niet weer hoe je weer terug moet gaan ademen. Alsof je gaat stikken en niemand kan iets doen (een heimlichgreep heeft bijvoorbeeld geen zin). Bij mij is de truc om rustig te blijven ‘ademen’. Dan komt het vanzelf weer op gang. Dus dat zeg ik ook tegen Nola. Rustig ademen en ik neem haar altijd bij mij op schoot of in mijn armen. Zo voelt ze zich niet alleen en hopelijk ook veilig.

Ik hoop dat Nola hier nog overheen groeit, maar zeker weten doen we dat natuurlijk niet. Nu bedenk ik me dat het wel belangrijk is dat we het even op de peuterspeelzaal en straks de basisschool vertellen. Handig dat ze weten wat er aan de hand is als ze het eens mee maken. Heeft jouw kind ook last van stoppen met ademen?

Wil je meer weten over het breath-holding spells dan kun je kijken op opvoeden.nl en kinderneurologie.eu.