Ilona is inmiddels niet meer zwanger zoals jullie hebben kunnen lezen in dit bericht. Gelukkig voor ons blijft ze nog even schrijven voor mijn blog en kunnen we nog mee lezen en meeleven met het leven met twee kleine kindjes. Voor vandaag staat het bevallingsverhaal klaar. En we kunnen jullie waarschuwen, het is een lange blog geworden met hier en daar wat details.
Lieve lezers,
In mijn vorige blog heb ik misschien gelogen, of in elk geval informatie achter gehouden. Wij waren namelijk die woensdag door de gynaecoloog naar huis gestuurd met inderdaad die afspraken, maar ook met een inleidingsdatum. 14 juni zou ik ingeleid worden. De vervangende gynaecoloog vond het leuk genoeg geweest. 37 weken en 1 dag zou ik dan volgens hun berekeningen zijn. Een mooi termijn. Ik had dus nog een week de tijd om mijn zaakjes op orde te maken, voor zo ver dat nog moest gebeuren.
De laatste dingen regelen
Prioriteit nummer 1 was natuurlijk de opvang regelen voor onze dreumes, mijn schoonouders zouden hem opvangen en hebben dat direct geregeld met hun werk. De geboortekaartjes moesten nog een keer nagekeken worden, tassen ingepakt, de kinderkamer opgeruimd worden, ledikantje op de juiste plek (onze slaapkamer) en al dat soort dingetjes. We waren wel klaar voor de geboorte maar dit waren echt de puntjes op de i!
De laatste vrije avond
Omdat Christiaan dinsdags al naar mijn schoonouders kon, hadden wij nog een vrije avond te besteden. We besloten deze goed te gebruiken met nog even lekker uiteten gaan en een bioscoopje. Dit zou namelijk de laatste rustige vrije avond met z’n tweetjes zijn!
Nu gaat het beginnen
Woensdagmiddag moest ik mij melden voor de inleiding in het ziekenhuis. Eerst weer controle met de ctg en wederom was mevrouw wat rustig. Even op m’n zij gedraaid en toen was het weer goed volgens de verloskundige. De inleiding zou beginnen met een balloncatheter. Dit kende ik al van de bevalling van m’n zoontje. Toeval trof, dat ik de avond ervoor tijdens het eten en bij de bios wat harde buiken had en dit had dus schijnbaar al 1 cm ontsluiting veroorzaakt! Deze had ik alvast cadeau gekregen, zou het nu nog lang gaan duren dan?
Naar huis of blijven?
Er werd getwijfeld of ik naar huis toe kon, maar ik scheen genoeg indicatie te hebben om direct te blijven. Normaal word je dus naar huis gestuurd om daar te wachten tot de ballon er vanzelf uitvalt en je lichaam de weeën zelf oppakt. We namen ons intrek in de kraamsuite en hebben het maar rustig afgewacht eigenlijk. Ik kreeg onregelmatig wat sterke kramp en uiteindelijk (paar uur later) werd mij het fenomeen duidelijk wat een weeënstorm betreft. Ik kreeg het niet meer weggezucht en ben op advies van de verpleegkundige even onder de douche gaan staan.
Lekker douchen
Ik kan jullie vertellen, dat de neiging om te gaan wiegen onder de douche met je heupen, geen uiterst ideale situatie is voor je bekken als die helemaal verweekt zijn. Maar het werkte wel. Ik schijn achteraf ruim 45 minuten onder de douche gestaan te hebben, al die tijd het wegzuchten van de weeën en het hopen op het eruit vallen van de ballon. Dat gebeurde gelukkig! Opgelucht haalde ik adem, ik had 3 cm ontsluiting nu. Het was nu wachten tot mijn lichaam het over zou nemen. Dat gebeurde alleen niet.
We gaan de nacht in.
Ik ging de nacht in met een paar krampjes maar wel met 3 cm, die konden niet meer worden afgepakt. Die nacht heb ik nog best redelijk geslapen, van 10 uur tot een uur of 3. Midden in de nacht verloor ik mijn slijmprop, en daarna ben ik weer gaan slapen. Tot 6 uur ongeveer. Om 7 uur kwam gelukkig de verloskundige al om het plan door te bespreken. Ik mocht weer aan de ctg en daarna werden mijn vliezen gebroken. Ook werd er een infuus aangeprikt, dit vanwege de weeënopwekkers maar ook omdat ik een ruggenprik in het vooruitzicht wilde. Dan hoefde dat niet aangeprikt te worden tijdens een wee of iets dergelijks. Ctg was keurig, ons meisje deed het netjes allemaal. Vliezen werden gebroken en toen werd het weer afwachten. Een uurtje later zijn de opwekkers aangezet, want er was in de wijdste omtrek geen kramp te bekennen.
Het duurt lang
Sinds de opwekkers aangezet waren, tot ongeveer net na het middaguur, heb ik nergens last van gehad. Af en toe een kramp, een wee-achtig iets, maar niets noemenswaardigs. Ik voelde echt aan mijn lijf dat er nog geen vooruitgang geboekt was. Zo na het middageten begon het pas op te pakken, inmiddels was voor de zoveelste keer het infuus opgeprikt met de opwekkers, dus het werd ook wel tijd. Om 14.00 begonnen de krampen erg vervelend te worden en ik belde voor de ruggenprik.
Ik wil een ruggenprik
Het voelde als een soort vroegtijdig opgeven, want de krampen waren net pas vervelend aan het worden en ik belde al voor pijnstilling. Maar ik wist ook dat het nog kon duren voor er een anesthesist beschikbaar was en dat het dus ook nog even kon duren voor hij werkelijk gezet zou worden! Dat bleek achteraf een goede beslissing geweest te zijn. Na een hoop overleg en het bespreken van alle details, werd rond 3 uur de ruggenprik gezet. (zie je nu, het kan even duren dus!) De lieftallige dame heeft hem welgeteld 2x moeten aanprikken. Mijn rug heeft een lichte kromming (wist ik nog van de vorige keer) en mijn overgewicht helpt daar ook niet aan mee. Uiteindelijk zat hij, en na wat testen en het plaatsen van een katheter werd ik terug naar mijn suite gebracht. Na ongeveer 1,5 uur merkte ik een opkomende steek in mijn linkerlies.
Toch nog pijn?!
En weer een, en weer een… Ik voelde mijn weeën in mijn linkerlies. Ik belde direct de zuster. Tegen de tijd dat de zuster er eenmaal was, voelde ik voltallige weeën maar enkel in mijn linkerlies. Rechts was helemaal doof. De verloskundige wilde eerst even kijken voor ontsluiting, 4 misschien max 5cm. Al die pijn voor 2 minitieuze centimeters. Er werd gebeld met de anesthesist en ik kreeg een ophoging van de ruggenprik. Dit werkte helaas niet. Na ruim een half uur kwam de lieftallige dame die hem geprikt had zelf kijken. Want ik hield het niet meer uit, ik heb werkelijk gehuild als een klein kind van de pijn. En mijn man liep te ijsberen in de kamer uit onmacht. Ik heb gesmeekt om een keizersnede, dan maar onder narcose, dan maar de hele geboorte missen maar deze pijn was niet te houden. Onmenselijk.
Meer pijnstilling
Ze troostte me, gaf orders tot nog meer pijnstilling, en nog wat extra pijnstilling via infuus. En ze bleef bij me, snapte mijn uitputting, begreep mijn wens voor de keizersnede. En toen viel haar wat op. De weeënopwekkers stonden nog op volle toeren te blazen. Druk zuchtend heeft ze die snel uitgezet toen, en ik kon eindelijk weer op adem komen. Er zat eindelijk weer een pauze tussen de eindeloze weeën. De pijn was helaas niet minder, maar ik kreeg weer ruimte om bij te komen en op te laden tussen de weeën. Ze schijnt uiteindelijk 3 kwartier bij me geweest te zijn, de timing is helemaal langs mij heen gegaan dus dat heb ik gehoord van mijn man.. (mocht het dus chronologisch niet helemaal kloppen, sorry.)
Hoever zijn we nu?
Om ongeveer 19.15 kreeg ik last van mijn stuitje. Een drukkend gevoel wat er extra bij kwam. Ik heb mijn man de zuster laten bellen, want ik vertrouwde het niet. De zuster liet de verloskundige komen en die heeft toen weer gekeken voor ontsluiting. 8 cm! Het einde was eindelijk in zicht gekomen. Het zou nu niet lang meer duren en dat zorgde voor veel rust. Die laatste 2 centimeters kon ik ook nog wel! Dat moest me lukken.
Ze komt eraan!
Op een gegeven moment, voelde ik de druk sterker worden en echt dalen. Ik riep naar mijn man dat hij de zusters moest halen want ze zou nu komen. Mijn man, die nog heel goed wist van Chris z’n bevalling dat ik daar nog eens best gelijk in zou kunnen hebben, trok direct de zuster van de gang af die druk bezig ergens mee was. Ze vroeg nog een minuutje, maar hij zei nee nu! Ook de verloskundige kwam er snel aan, ik had 9cm en een klein randje nog. Ik mocht nu passief gaan persen, niet actief maar passief. Ik zou dan niet in de houding liggen maar gewoon tegendruk mogen geven met mijn lichaam bij een wee. Dan zou dat randje vanzelf verdwijnen en de 10e centimeter komen.
Ze blijft ergens haken
Het was alsof ik over een drempel moest, die ik niet over kon. Ik deed m’n uiterste best maar ergens bleef ik haken. Dat zei ik ook. De verloskundige voelde en het randje was weg. Die drempel? Dat was mijn schaambot, daar viel niet tegen op te persen want die krijg je toch niet van z’n plek, grapte ze nog. Ik werd in de actieve houding geholpen, want ik had nog ergens een verdoving zitten deels van de ruggenprik, en met 2 persweeën was ze daar eindelijk.
Daar is ze dan!
Onze lieve kleine Charlotte Julia, is geboren om 19:46. Ze woog uiteindelijk 2115gram, dus ze hebben er niet ver naast gezeten telkens met de echo’s. Ze was 48cm lang, dus wel een lange dame, maar een dunne. Een klein mooi poppetje. Met een harde huil kwam ze ter wereld, en ze deed het meteen goed. Ik heb direct na de geboorte, zo hard gehuild van opluchting, dat was niet voor te stellen. De zware zwangerschap, al die onzekerheid, die enorm zware bevalling. Het zat er allemaal op en ik had mijn beloning. Een gezonde dochter. Eindelijk!
Graag vertel ik jullie over 2 weken hoe het na de geboorte er aan toe ging!
Er was een moment van opluchting, gevolgd door een gebroken nacht en alsnog haar opname op de couveuseafdeling.
