Mijn verhaal: de bevalling van Nola

Het is inmiddels 2 maanden geleden dat Nola werd geboren. Om 10:29 uur kwam ze ter wereld (wij hebben iets met de 29 minuten, Luca werd om 3:29 geboren). Maar voor dat zij ter wereld kwam ging daar natuurlijk heel wat aan vooraf. Omdat het een geplande keizersnede was begon het al de dag ervoor, woensdag 11 november.
De dag voor de keizersnee
Voor een opnamegesprek moesten wij die middag naar het ziekenhuis. We brachten eerst Luca naar opa en gingen toen door. Niet wetende dat het zo lang zou duren. Even wat vragen ter check en dan ook nog aan de monitor om te kijken of het met de kleine dame allemaal goed ging. Dat laatste had ik niet op gerekend. Ik voelde haar goed en had niet het idee dat er iets zou zijn. Behalve eigenwijs, ze viel ik slaap tijdens de meting, was er ook niets aan de hand. 

Ze ging nog even kijken hoe laat we de volgende dag moesten komen en vanaf wanneer ik dan niets meer mocht eten. Daarna mochten we lekker weer naar huis. Heerlijk, want die afdeling is toch wel een soort hel voor mij na de bevalling van Luca. De operatie stond gepland voor half 11. Dat hield in dat ik om 8 uur mij moest melden en ik mocht tot 6 uur nog wat drinken (thee met suiker). Daarna niets meer. Eten mocht tot ergens in de nacht, uurtje of 3. Dat heb ik niet volgehouden dus ik ging rond uurtje of 4 maar even wat drinken. Luca sliep die nacht al bij opa dus daar hoefden we geen rekening mee te houden. 

De ochtend van de keizersnee
M. had mij met de spullen naar het ziekenhuis gebracht. We moesten toch lang wachten, want half 11 zou de operatie pas plaats vinden, dus ging hij de auto even thuis brengen en kwam op de fiets terug. We hadden een kamer voor ons alleen, heel erg fijn. Ik hou niet zo van pottenkijkers als ik pijn heb. Wachten duurt eigenlijk best lang en is nooit zo leuk. Ook was ik best wel zenuwachtig, hoe zou het deze keer gaan? Rond half 9 kwam het afdelingshoofd even kijken hoe het ging. Ik had ooit, in 2014, contact met haar gehad over mijn ervaringen daar op de afdeling. Zij heeft het toen, als enige in mijn ogen, goed opgepakt. Ik vond het ook erg aardig dat ze even kwam vragen hoe het ging en ze wenste ons nog succes. 

Rond half 10 kwam onze verpleegster, E, langs om mij klaar te maken. En we moesten opschieten, want er was eerder plek op de OK. Dus alles ging ineens snel en we gingen direct weg toen ik klaar was. Eerst naar een sluis, kijken of ik de juiste persoon was. Toen nog even een infuus laten zetten, wat lastig bleek omdat ik niet van die grote aders heb (zei de verpleegkundige daar). Toen kwam M. weer terug en moesten we nog even wachten. Dubbel checken of ik echt wel de persoon was en we konden naar de OK vertrekken. 

De keizersnee
De gynaecoloog was er klaar voor en wij eigenlijk ook wel. Hij maakte er een hele happening van en was super vrolijk. Liedjes zingen en lekker kletsen, super fijn! Ik was erg zenuwachtig, maar ze moest er toch uit. De ruggenprik was zo gezet, geen last van en hij werkte redelijk snel. Helaas ook wat duizelig en misselijk, dus daar even wat medicatie voor gekregen. Toen ging het goed. Ondertussen hadden ze de katheter ingebracht en waren ze begonnen met de operatie. Toen ze alle lagen in mijn buiken open hadden ging het doek naar beneden en konden we zien hoe Nola geboren werd. Dat klinkt leuker dan het is eigenlijk. M. moest mijn hoofd omhoog houden en een verpleegkundige duwde steeds de steriele doeken naar beneden omdat die er wat voor zaten.

De geboorte was ook nogal een dingetje. Nola had er duidelijk geen zin in. Ze zat goed vast en er kwam zelfs een vacuümpomp aan te pas. Nooit van gehoord tijdens een keizersnede, maar toch echt gezien. Daarna bleef ze nog even steken met haar schoudertje, dus nog even wat trekken. Daar was ze dan, uit mijn buik en nog helemaal onder de huidsmeer. Dat kende ik helemaal niet van Luca. Ze was ook wat blauwig (in mijn beleving). Ze kwam wel goed op gang en kon direct bij mij liggen. Ik was zelf nogal aan het trillen (schijnt er bij te horen) en kon haar niet heel goed vast houden. M. hielp me daar dan ook mee. Zo zaten we daar terwijl mijn buik weer werd dicht gemaakt. 

De eerste foto met z’n 3tjes. Ik vind hem prachtig, met alle aandacht aan haar.

De operatie was klaar
Toen ik naar de uitslaapkamer mocht werd Nola nog even gecheckt. M. mocht de navelstreng doorknippen, lijkt me een heel mooi moment. Helaas niet zelf gezien, maar daar zijn wel foto’s van. Op de uitslaapkamer bleek dat het blok van de ruggenprik nogal hoog zat. Dat merkte ik ook met ademen. Daarom moesten we daar nog een poosje wachten en mocht Nola ook niet direct weer bij mij liggen. Mocht het verkeerd gaan door het blok dan zou zij in de weg liggen en dat was niet de bedoeling. Gelukkig ging het goed en zakte het blok redelijk snel. Nola mocht bij mij komen liggen en we gingen terug naar onze kamer. Daar konden we wennen als gezinnetje, Nola voeden en de familie gaan vertellen dat onze dochter geboren was.

Hoe de

eerst dagen gingen zal ik later nog eens vertellen, anders wordt het echt veel te lang. Ik kijk heel positief terug op deze keizersnede, mede dankzij de gynaecoloog en de verpleegkundige die super lief waren. Een veel betere ervaring dan met de geboorte van Luca. Hoe hebben jullie de geboorte van jullie kind(eren) ervaren? Was het ook zo vrolijk als bij mij of werden er geen liedjes gezongen? Ik lees het graag in een reactie!