Lief dagboek #3: mijn oma is thuis bij onze Vader

Na 8 januari werd het stil op mijn blog. Het werd stil op mijn social media. Als je mij op instagram, facebook of twitter volgt heb je het misschien wel meegekregen. Misschien ook niet. Dit lief dagboek staat niet vol foto’s en fijne herinneringen. Hij zal gaan over mijn aller liefste lievelingspersoon. En een lievelingspersoon van meerdere andere mensen heb ik de afgelopen dagen gemerkt. Mijn oma is thuis bij onze Vader, thuis bij opa. 

Waar het verhaal begon

Over mijn oma heb ik nog weinig gedeeld. Wat heeft zij mij geholpen in de tijd dat ik mama mag zijn van mijn kinderen. Misschien heeft ze dat zelf niet eens zo bewust doorgehad. Maar ik heb zo veel aan haar gehad. En de kinderen waren gek op hun omi. Toen ze op 12 november 2017 bij ons binnen stapte schrok ik. Ze zag er slecht uit. Heel slecht. En eerlijk, dat trok ik niet zo goed. Maar Nola was jarig dus gingen we verder met feest vieren en genoot ik van het moment dat zij daar bij was. Vanaf dat moment is het snel gegaan. Ze ging het ziekenhuis in en kreeg daar een diagnose die je liever niet hoort bij iemand waar je veel om geeft.

Mijn oma had die vreselijke ziekte

In het ziekenhuis krijgt ze in ieder geval de zorg die ze nodig had. Een fijne gedachte voor mij. Extra prettig vond ik het dat ze in het ziekenhuis hier om de hoek lag. Ik ben daar elke dag even langs geweest toen zij daar was. Het weekend dat ik naar NewCastle ging lag ze er nog. Lastig, maar ze zou niet direct komen te overlijden dus besloten we gewoon te gaan. En we genoten enorm samen. Dat kon ik daarna, toen we die maandag terug kwamen, met haar delen. En daar genoot zij weer enorm van. Wat was ze blij voor me. Helaas was de diagnose een stuk minder vrolijk. Ze had kanker en zou nog drie tot vijf maanden te leven hebben.

Toen ging het eigenlijk heel snel

In het begin dacht ik nog dat het zijn tijd wel zou duren. De feestdagen hadden we gehad, gelukkig! Ik was jarig en ging even langs bij mijn oma. Ik zag wel dat ze achteruit ging, dat ze erg ziek was. En dat had ze zelf ook door. Wat heb ik nog een waardevolle momenten met haar gehad. Toen besloot ik na de vakantie dat het voor de kinderen die week de laatste keer zou zijn dat zij mee gingen. Hoe graag ze de kinderen ook zag, ik wilde dat zij haar nog ‘normaal’ zouden herinneren. Niet een zieke omi die op bed zou liggen. Ik ben die woensdag samen met Mark en de kinderen een half uurtje bij haar geweest. Daarna kwamen we in een vrije val. Of eigenlijk kwam oma in een vrije val en is zij die zaterdag al overleden.

Wat een troost is ons geloof

Wat fijn om te weten dat ze op een betere plek is. Zoals Luca zegt: ‘Omi is nu bij de Here Jezus!’ Wat fijn om te weten dat ze terug is bij mijn opa. Ze zijn weer samen. Ze heeft geen pijn meer en mag nu leven in de eeuwigheid. Dat neemt het aardse verdriet niet weg. Wat mis ik mijn oma. Dat zal zeker zo blijven. Maar ooit zal ik haar weer terug zien. Dat mogen we geloven. God maakt vrij. Hij is bij ons en troost ons. Ons verdriet zal een lied worden. Tot de dag van de nieuwe hemel en de nieuwe aarde. Wat ben ik blij met ons geloof, juist ook in zware tijden.

Mijn aller liefste lievelingspersoon is er niet meer. Maar vergeten zullen we haar nooit!

Mededeling: Door deze onverwachte pauze zijn er wat dingen blijven liggen die ik had willen delen met jullie. De samenwerkingen die ik had staat gaan op dit moment even voor, maar daarna kunnen jullie ook weer andere stukken verwachten. Ik hoop er een goede mix in te maken, maar soms kan het even niet anders dan wat meer samenwerkingen achter elkaar te plaatsen. Ik hoop op jullie begrip.