Mijn bevallingsverhaal heb ik nooit op mijn blog gedeeld. Wel staat deze op de blog van Shirley. Dat is natuurlijk net zo goed mijn bevallingsverhaal. Deze heb ik daar destijds gedeeld om vrouwen bewust te maken van het feit dat je ook kunt bevallen middels een spoed keizersnede. Daar ben ik me toen tijdens de zwangerschap niet echt bewust van geweest. Hieronder deel ik dat verhaal ook, dan kunnen jullie hem ook lezen.
Tijdens mijn zwangerschap was ik er al wel mee bezig; hoe wilde ik dat de bevalling zou gaan? Ook de verloskundige wilde dat graag weten. In eerste instantie hadden mijn man en ik gekozen voor een ziekenhuisbevalling. Lekker veilig, mocht er wat aan de hand zijn. Ook uit onze omgeving kregen wij positieve verhalen over de ziekenhuisbevalling. Zoals elke aanstaande ouder heb ik mij best wel verdiept in het fenomeen. Of het veel pijn zou doen was ik eigenlijk nog niet eens mee bezig, maar meer met hoe ik wilde dat het zou gaan. De regeltante in mij kwam weer naar boven.
Toen we tijdens de voorbereidingsavond met een groep bij elkaar waren en voorlichting kregen bleek dat een ziekenhuisbevalling iets anders inhoudt dan wij hadden gedacht. Je begint gewoon thuis met de bevalling. Pas als je rond de 7 centimeter ontsluiting hebt mag je naar het ziekenhuis, als daar plek is. Dat heeft ons aan het denken gezet. We besloten het over een andere boeg te gooien. Als we die 7 centimeter thuis kunnen (of beter gezegd moeten) doen, dan kunnen we die laatste 3 ook wel thuis doen. En zo kwam het dat ik in mijn bevalplan de keuze voor een thuisbevalling aangaf. Toch, voor de zekerheid, ook beschreven hoe ik wilde dat mijn bevalling in het ziekenhuis zou verlopen. Wel met de kanttekening dat niet alles mogelijk is in het ziekenhuis.
Toen uiteindelijk mijn vliezen waren gebroken, de avond voor de uitgerekende datum, moesten we toch naar het ziekenhuis. Doordat ik bloedverlies had nadat mijn vliezen waren gebroken en het ook best veel was, nam de verloskundige het zekere voor het onzekere. Daar gaat mijn zorgvuldig geplande bevalling. Gelukkig had ik beschreven hoe ik wilde dat het in het ziekenhuis zou gaan als dat mogelijk was. Ik wilde graag dat mijn kindje na de bevalling direct bij mij zou komen te liggen. Ook wilde ik graag de bevalling zelf kunnen zien, indien het een keizersnee zou worden. Maar uiteindelijk ging het toch anders.
Na 5 uur weeën bleek dat ons zoontje niet goed reageerde op de weeën. Zijn hartslag ging naar beneden als de wee kwam en deze kwam pas weer goed als de wee weg was. Toen de gynaecoloog kwam kijken bleek dat ik pas 2 centimeter ontsluiting had. Dat was te weinig, ons zoontje zou het niet aankunnen om nog zo lang in mijn buik te moeten zitten en moest met spoed gehaald worden. Het zou een keizersnee worden. Door de weeën zat ik helemaal in mijn eigen wereldje en heb ik er weinig van mee gekregen. Toen ik eenmaal de ruggenprik kreeg en de pijn verdween kwam ik weer wat bij mijn positieven.
Helaas werd er niets gedaan met mijn bevalplan. Dit was bekend in het ziekenhuis, ze hadden het zelfs nog gekopieerd en in mijn dossier gestopt. Ik mocht niets zien van de keizersnee. Mijn zoontje werd 2 tellen boven het doek gehouden en werd daarna weggebracht naar de kinderarts. Mijn man ging met hem mee. Alles was goed met hem, wat een wonder! Dan kan hij toch bij mij liggen en kan ik toch meemaken dat hij gaat ‘kruipen’ om melk te zoeken. Helaas was dit niet het geval. Ons zoontje kwam in doeken gewikkeld even met mijn man bij mij kijken. Doordat hij zo klein was, hij woog 2630 gram bij de geboorte, kon ik hem niet goed zien. Lang bleven ze ook niet want ze moesten weer weg.
Daar lag ik, helemaal alleen. Ongeveer een uur na de geboorte kon ik mijn zoontje goed bekijken, in de couveuse. Daar moest hij even in omdat hij wat koude voetjes had. Hij mocht daarna wel even bij mij liggen, maar het voelde niet zoals ik had verwacht. Was dit het dan? Moest ik hier nou van houden? En wie zegt me dat dit het kindje is dat uit mijn buik is gekomen? Ook het aanleggen aan de borst was een gedoe. Meneer had daar niet zoveel zin in. Het happen naar de borst had hij bij zijn papa al gedaan. Bij mij wilde hij dit niet goed doen. Dus kreeg hij ook nog eens bijvoeding.
In het ziekenhuis kon ik niet genieten van mijn kindje. Ik had namelijk niet het gevoel dat het mijn kindje was. Het gevoel wat overheerst was heel anders. Ze hadden mijn bevalling afgenomen. Ik had mijn kindje niet mogen zien en de eerste minuten niet met hem door kunnen brengen. Ik snap dat hij eerst even naar de kinderarts moest, zeker ook terecht. Er had in dit geval van alles mis kunnen gaan met hem. Maar voor de binding tussen moeder en kind is het in mijn geval niet goed gegaan. Ik was niet blij met hem en wilde zo min mogelijk met hem te maken hebben. Hem vasthouden deed ik alleen als het moest. Hem eten geven moest ik wel zelf doen, want ik ben tenslotte de vrouw.
Ik was deze periode ook vooral verdrietig. Waarom hebben ze niet geluisterd? Ik had toch duidelijk aangegeven wat ik wilde? Waarom moet ik er zo’n last van hebben dat ik mijn kindje niet direct bij me kreeg? Achteraf blijkt dat dit een groot deel met binding te maken heeft. In andere ziekenhuizen is het bijna gebruikelijk dat de moeder meekijkt met een keizersnee en het kindje daarna bij de mama komt te liggen (na de check van de kinderarts). In ons ziekenhuis was dit nog niet mogelijk (of in ieder geval niet uitgevoerd). Ook hebben de verpleegkundigen de band tussen mijn zoontje en mij niet bevorderd. Van een professional mag ik toch verwachten dat dit wordt gesignaleerd en aangepakt. Gelukkig is het uiteindelijk allemaal wel goed gekomen.
Liefs,
M.
1 thought on “Persoonlijk: mijn bevallingsverhaal”