Persoonlijk: Postnatale Depressie

Als je op internet gaat zoeken is er best wel het een en ander te vinden over een postnatale depressie. Helaas rust hier toch wel een taboe op en dat vind ik erg jammer. Tijdens mijn zwangerschap heb ik een zwangerschapscursus gedaan. Zwanger en fit van Icare. Deze vond ik zelf heel erg fijn en heb ik ook veel aan gehad. Er werd ook aandacht besteed aan de postnatale depressie. Er werd ons duidelijk gezegd er zelf goed op te letten en dit ook bij onze partners aan te geven. Zelf heb je het misschien niet zo door, maar je partner juist wel. Hij/zij kan je dan ermee helpen.
Toch vind ik dat er wat meer kenbaarheid aan gegeven mag worden. Ik vind het dan ook heel moedig en fijn dat Nicole er op haar blog over schrijft. Je kunt een kijkje nemen op haar blog door hier te klikken. Samen kunnen we het onderwerp meer bespreekbaar maken. Het taboe over dit onderwerp weg proberen te halen. We kunnen het niet alleen, maar alle beetjes helpen. Daarom wil ik ook graag eens mijn verhaal vertellen. We zijn nu 1,5 jaar verder en het gaat helemaal goed. Dat is helaas niet vanaf het begin zo geweest.

Wat is postnatale depressie?
Bijna alle moeders krijg na de geboorte last van de zogenoemde kraamtranen. Je bent niet altijd blij en kunt om het minste of geringste huilen. Ziet het even niet zitten. Gelukkig is er dan vaak een kraamverzorgster die jou en je kindje verzorgt. Meestal gaat dit vanzelf over en heb je er verder geen last meer van. Bij sommige moeders gaat dit helaas niet vanzelf over. Zij voelen zich langer niet zo happy.

Zoals met veel depressies is dit bij niemand hetzelfde. De ‘ernstigheid’ verschilt van vrouw tot vrouw. Wat niet wegneemt dat het voor ieder afzonderlijk heel vervelend is. Ook de duur is niet bij iedereen hetzelfde. Met een goede en adequate aanpak van zorgverleners kan het goed aangepakt worden. Ook familie kan hierbij helpen. Vooral over dingen praten helpt heel goed is mijn ervaring.

Mijn ervaring
Helaas heb ik ook gemerkt dat bij zorgverleners hier niet goed op gelet wordt. Bij mij is er in het ziekenhuis niet goed aandacht aan gegeven. Ook het feit dat ik mijn kindje zo min mogelijk vast wilde houden werd niet geconstateerd. Achteraf vind ik dat heel erg jammer. Ook de huisarts deed het af al ‘het komt allemaal wel goed, er is niets mis met jou en je hebt een prachtig kind’. Terwijl ik het zelf aangaf dat het niet goed ging. Een kwalijke zaak waar ik op dat moment niet goed mee om kon gaan.

Zoals hierboven blijkt is de constatering van een postnatale depressie vooral, in mijn ogen, een taak van naaste familie. De zorgverleners die ik tegen kwam op mijn pad hebben niet goed gehandeld, maar ik had fijne en lieve mensen om me heen. Soms kan dit niet genoeg zijn en is het zaak om met een buitenstaander te praten over de gebeurtenissen. Dit is helemaal niet erg of falen. Het toont juist van kracht om dit aan te pakken.

Ik weet dat ik in dit stukje maar een minimaal aan informatie heb gegeven. Ik ben dan ook geen psycholoog of iets. Ik heb dit geschreven uit eigen ervaringen. Ook omdat er verder weinig over bekend is. Mensen in mijn omgeving zijn, zoals later bleek, erg geschrokken over hoe ik toen was. Ik wil graag dat hier meer bekendheid aan gegeven wordt zodat mensen niet meer zo schrikken. Dat hulpverleners het sneller erkennen en dat vrouwen goed geholpen worden. Ik ben ook niet ingegaan op mijn bevalling zelf. Deze is inmiddels 2 keer op internet gedeeld. Je kunt hem hier vinden of op de blog van Shirley (deze is iets uitgebreider).

Liefs,
M.