Zie je ook daar die domme koe?!

Het was een woensdag, ik weet het nog goed. Die ochtend was ik met Luca en zijn klas naar het museum geweest. Daar hadden we lekker rond gelopen in de beeldentuin. Toen we thuis kwamen ben ik me direct gaan omkleden om te gaan hardlopen. Echt zin had ik niet, ik was moe en het was heerlijk weer. We wilden graag nog wat leuks gaan doen als Nola wakker zou worden. Toch ben ik gegaan. Want de hogeveluweloop kwam ook steeds dichterbij. 

Niet lekker lopen

Hardlopers onder ons zullen het vast wel herkennen. Als je weg gaat kun je het vaak al voelen. Dit gaat hem niet worden. Zo’n dag was het die bewuste woensdag. Ik had geen zin en het begon allemaal in mijn hoofd te malen. Waar sommige het fijn vinden om te lopen en het hun hoofd leeg maakt is dat bij mij niet zo. Als het niet lekker gaat dan ga ik lopen malen. Stap voor stap probeer ik toch verder te gaan. Als de les van Evy aangeeft dat het eerst stuk voorbij is loop ik even. Dat mag ook met de lessen, even op adem komen.

Zie je die domme koe?

Na een minuut of twee gaan we weer verder. Fijn denk ik, het lijkt wat beter te gaan. Ik besluit een klein stukje verder te lopen en bij de voetbalvelden terug te gaan. Ik loop bijna langs het fietspad richting de middelbare school en zie twee jongens staan. Ze wachten ergens op. Als ze mij zien gaan ze smoezen. Mijn muziek stond helaas niet hard genoeg en ik kon nog net horen dat de ene tegen de andere zei ‘zie je die domme dikke koe?’. En bam, weg was alles waar ik voor gelopen had. De moed zonk me in de schoenen.

Was ik echt een dikke koe?

Zou het echt zo zijn? Zie ik er zo beroerd uit? Gaat het dan echt zo slecht? Ik moest me inhouden om niet in huilen uit te barsten. Alsof het allemaal nog niet naar genoeg was fietsen ze even later langs me heen. Uitgerekend zij moeten naar de voetbalvelden waar ik ook langs loop. En weer komt daar die opmerking ‘Daar heb je die dikke koe weer’. Ik hoor ze nog steeds. Waarom zouden ze dat zeggen. Ik ben doorgelopen tot een punt waarvan ik zeker wist dat ik geen scholieren meer tegen zou komen. Ik ben gestopt met rennen en naar huis gelopen. Gelukkig scheen de zon en was het heerlijk warm.

Waarom zeggen ze zoiets

Waarom zouden die jongens dat zeggen? Voelen ze zich er zelf beter door? Hebben ze dan zo weinig zelfvertrouwen dat ze mij de grond in moeten trappen? Of is het om stoer te doen tegenover elkaar. Zou het ook een stukje opvoeding zijn? Ik hoop oprecht dat mijn kinderen dit nooit zullen doen. Ik weet dat ik niet de slankste ben. Dat zal ik nooit worden ook. De meeste fitte moeder ook niet. Maar ik werk er tenminste wel aan. Dat lijkt me altijd nog beter dan op de bank blijven zitten. Ik hoop oprecht dat mijn kinderen daar respect voor op kunnen brengen. Dat ze hun mond houden als ze niets positiefs te vertellen hebben.

Een dikke vinger naar die jongens

Afgelopen zondag was het zover. Ik liep de hogeveluweloop samen met Mark. Het ging zeker in het begin super rot. Ik was te snel gestart zag ik later. Dus na 1,5 kilometer kon ik niet meer (vrij logisch als je ineens 2 minuten sneller loopt per kilometer dan in je training). We hebben even gewandeld en zijn verder gegaan. Ik heb zelfs nog wat mensen ingehaald. Ik vond een fijn tempo en bleef rennen. Door het bos, plassen ontwijkend. Aan het eind nog even een sprintje ‘Kom op, je kunt het onder de veertig minuten redden. Je hebt nog veertig seconden’ riep Mark. En daar ging ik. Iets harder dan nodig was uiteindelijk, maar ik kwam over de finish. Al juichend. De martelgang zat er op. En wat ben ik trots. Ik heb het toch maar gedaan. Een tijd van 39:01 minuten voor iets meer als 5 kilometer. Voor mij een prima tijd. Mijn derde beste tijd volgens strava zelfs. Dus dikke vinger naar die jongens. Ik kan het wel!

Afbeelding shutterstock